Een lang verhaal....waar ik af en toe  weer een stukje bijschrijf, dus nog lang niet volledig!!!

Wanneer je op een 'oude' plek als de Baankreis  leeft, dan is de geschiedenis nooit ver weg. In de oudste kamer van de boerderij staat een kabinet, met van die vazen erop:

In dat kabinet liggen bijvoorbeeld alle tafelkleden die we bij diverse gelegenheden gebruiken, zakdoeken voor als je een snotneus hebt en in de onderste la liggen alle dozen met dia's die we hebben, leuk voor een koude winteravond! Maar wat er ook in ligt, iets meer verborgen in de diverse laatjes, zijn allerlei echt oude foto's en documenten.

Dit is een greep uit alles wat daar ligt. Bijvoorbeeld benzinebonnen, een oud uittreksel uit het geboorteregister voor mijn vaders jongste zus, een foto van mijn vaders vader uit zijn diensttijd, een fotoboekje van mijn vaders moeders familie uit haar vroege jeugd (begin 1900), een oud spaarbankboekje, registratiepapieren van de paarden die hier ooit op de boerderij stonden uit de jaren '50, een soort schuldbekentenis van mijn vader aan zijn vader uit de tijd dat hij het bedrijf overnam en nog veel meer!!!

Natuurlijk ook allerlei brieven, wat oude Sinterklaasgedichten en de tekeningen van de boerderij, maar ook oude schoolschriften van mijn opa en oma waarin je ziet dat ze vroegere allemaal echt nog mooi konden schrijven. Wat ook erg leuk is om te bekijken zijn allerlei rekeningen uit de tijd dat mijn vader met zijn eerste vrouw een deel van de boerderij geschikt lieten maken voor dubbele bewoning, omdat zij in feite bij mijn opa en oma in gingen wonen.

Met al die spullen zouden we zo een museum kunnen beginnen, maar daar zijn we nog niet helemaal aan toe. Maar toch kunnen we hier op de site al wel een inkijkje geven in de geschiedenis van onze fijne plek, waar al zovelen voor ons geleefd hebben:

Al in 1494 wordt  het 'goed' onder Almen genaamd Baeinckreyse al genoemd. In de doopboeken van Almen vinden we in 1640: 16.02.1640 GRIETJEN, d. van Berent te Bainckreijse. Op de Baankreis woonden toen dus mensen die hun achternaam hadden ontleend aan de plaats waar ze woonden.

Er is een prachtig boek gemaakt, in 2004, met de titel 'Almen ten voeten uit'. Hierin wordt heel uitgebreid de geschiedenis van ons mooie dorp verteld, met daarbij ook van de meeste boerderijen een verhaal. Het jaar 1494 komt hieruit, met als bron de verpondingslijst uit dat jaar. Hierin wordt onze boerderij dus Baeinckreyse genoemd - de oorsprong van de naam weten we niet (we hopen nog op een vrolijke pensionado die hier zijn energie in wil steken ;-) ). Toen eigendom van Vincentius van Buren, die met Agnes van der Eze getrouwd was, een dochter van een van Heeckeren, die dus ook in het bezit waren van het kasteel de Ehze, dat hier vlakbij ligt.

Bewoners zijn in de 19e eeuw een familie Sieverink en een familie Vonkeman. Het mooie is dat er in een oude beuk in het Baankreisbos daar nog een bewijs van is. Hierin staan namelijk een jaartal 1877 en de letters HJV en WV. Op genealogieonline.nl vind ik inderdaad een Willem Vonkeman, op 10 juli 1870 geboren te Almen. Zijn broer heet Hendrik Jan Vonkeman. De broertjes  zijn waarschijnlijk op een mooie dag in 1877, misschien wel op Willems 7e verjaardag, het bos in gegaan en hebben toen hun initialen in een boom gekerfd!!!

Pas in 1899 komt mijn(Maaikes) familie in beeld. Mijn overgrootvader Hendrik Ruiterkamp koopt de boerderij, met wel 30 hectare grond erbij!! Voor die tijd een enorme lap grond.....

Hendrik kan helaas samen met echtgenote Engelbertha Wilhelmina Smeenk niet heel erg lang van zijn prachtige bezit genieten, want een paar jaar na de geboorte van het derde kind verongelukt hij met paard en wagen in Zutphen. De drie kinderen hebben - van oudste naar jongste - de roepnamen Harmke (mijn grootmoeder), Tonia en Albert. Samen met hun moeder verhuizen ze voor een tijd naar het huis van hun tante Harmken. Zij woont bij de Harfsense molen met haar man Jan Willem Hartgerink. Ondertussen wordt de boerderij bemand door de familie Venderink, van wie de op deze plek laatst geboren zoon tot op de dag van vandaag (= november 2017) nog eens in de twee weken hier langs komt rijden met de auto!!

In 1919 - Albert, de jongste van de drie kinderen is dan 13 jaar - laat mijn overgrootmoeder op een deel van de grond van de Baankreis een nieuwe boerderij bouwen: de Nieuwe Baankreis. Albert is al oud genoeg om het boerenvak samen met zijn moeder uit te oefenen! De zussen gaan voorlopig even hun eigen weg.

In 1930 vertrekt de familie Venderink...

Dat is namelijk het jaar dat mijn grootmoeder Harmke Boschloo- Ruiterkamp met haar man Teunis Boschloo samen met hun in 1927 en 1929 geboren dochters Dirkje en Bertha op de Baankreis gaan wonen en boeren. Teunis is boer, maar meer dan dat. Hij is een zeer goed spreker en in die hoedanigheid zit hij in diverse besturen en krijgt hij in de loop der jaren - zeker in de Tweede Wereldoorlog - allerlei klussen buiten het bedrijf. Daarom is er altijd hulp van knechts en meiden! Maar de kinderen helpen zelf ook mee, want Bertha en Dirkje melken al snel ook mee en zodra Roelof (1932) en Henny (1935) groot genoeg zijn mogen zij ook de handen uit de mouwen steken; zo ging dat vroeger!! Zoals op onderstaande foto te zien (uit ongeveer 1950): een dapper gezin! Dirkje, de oudste, ontbreekt hier, zij was toen misschien al in Canada waar ze een tijd verbleven heeft?!?

In het midden staat hier Roelof, mijn vader, die als jonge man beslist intelligent te noemen was, maar ook eigenwijs. Want zijn intelligentie wilde hij vooral gebruiken in het boerenleven - hij was namelijk het liefst gewoon thuis op de Baankreis! Hij volgde na het Baudartius in Zutphen de Landbouwwinterschool. In mei 1951 was hij hiermee klaar. Zoals papa in zijn boek schrijft: "Ik slaagde met lof of zoiets en kreeg uit een of ander fonds een prijs in de vorm van een boek; een trilogie van Piet Bakker, Ciske."

Er werd uiteraard eerst nog met paarden gewerkt, zoals hierboven te zien is; mooie Gelderse trekpaarden stonden voor de kar, trokken eg, ploeg of maaibalk. Mijn vader had er een haat-liefde-verhouding mee, want soms gingen de paarden hem iets teveel hun eigen gang. Zoals die ene keer bij de coöperatie, waarbij mijn vader net de kar vol met zakken zaad had geladen. Hij moest nog even naar binnen voor de laatste administratieve handelingen. Toen hij weer buiten kwam had het paard blijkbaar bedacht dat de stal riep, want ze was al op weg naar huis. Mijn vader heeft toen hard moeten lopen op zijn klompen ;-)

Al in die tijd werd er ook door groepen van de Doopsgezinde Kerk uit Aalsmeer gekampeerd in de zomer.